çelikten bir zırhla
sarmaladım özümü
ta içre kadar sızmış
soğukluğu kılıfımın
bu ayazda donmuş
yürümez kanım
öz kendim kendime düşman
içten içe dost görünürüm
sarmalamaya kollarım yetmez
bir kurt kemirir de sorar dururum
kendi benliğime hasret kalırım
ufak bir od belli belirsiz
ısıtmaya acz içinde
pürmüz de yetmez ki alev sarsın
ayaz var ağır basıyor
dondurmada ateş topunu
bahara daha ne kadar var
masal mıydı yaşananlar
bir vardı da iki hiç olmadı
bilmem ki hangi zamandı
kendimle dost olduğum zamanlar
çoktan vazgeçmişim benden çoktan
30.01.2012
Günay UZUNER
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder