KULAK NEREDE ?

                      Öğle paydosu… Zile beş kala… Bir feryat bir fizah kopar sınıfın birinden… çocuklar paniklemiş etrafa koşuşmakta…

                      Öğretmen sınıfa girmek üzere tam da. Sese, sınıfına yönelir. Gördüğü manzara korkunç. Minik öğrencisi kanlar içinde. Sınıf içinde arkadaşlarıyla koşuştururken ayağı tökezlemiş, sıranın köşesine çarpmış. Kulağı yırtılmıştır yavrucağın.

                      Öğretmen öğrenciyi sakinleştirmekle birlikte peçeteyle kanayan yaraya tampon yapar alel acele, okul yönetimine de haber verir aynı esnada.

                       Okulun iki yöneticisi vakit kaybetmez, koşarak varırlar olay yerine, gördükleri manzara  gerçekten de korkunçtur, her yer kan içinde. Öğrencinin kulağı kopmuştur görünüşte. Tüm yöneticiler bir araya gelir, hızlıca örgütlenip, genç öğretmeni çocuğun yanına katar; bir de genç bir arkadaşını dersten çağırıp onu da onun yanına katıp bindirirler okula ait bir taşıta.

                        Bir yaralı küçük çocuk kan revan , iki genç öğretmen bir şoför panikle düzülürler yola,  nereye gideceklerini bilmeden .

                         Okuldaki panik hal bir ara duralanır ve akıllara çocuğun kulağının koptuğu gelir. Koca koca muavinler dizlerinin üzerine çökmüş kopan kulağın parçalarını aramaktadır, yerlerde sınıfta.

                        Olay kulaktan kulağa yayıldıkça bir merak sarar herkesi ve koşuştururlar olay yerine. Gelenlerin gördüğü ise ürkütücüdür, yerdeki kan damlalarının içinde kulak parçası aranmakta. Sınıfa girmek istemezler , ezmekten korktuklarından aranan kulak parçasını. Bir kısmı da  çocukları oturmaları için uyarmaktadır, parçayı korumak adına. Sınıftan çıkan olayı daha bir vahimleştirerek kulağın kopmuş olduğu haberini verir duymayana. “vah vah”lar çoğaldıkça çoğalır. Sesli düşünmeler başlar  bu defa:

-        Yazık çocuğa!

-        Şimdi ne olacak?

-        Kulak bulundu mu?

-        Ya plastik cerraha yetişmezse zamanında kulak!

-        …… hastanesindeki plastik cerrah çok iyiymiş.

-     Çok da masraflıymış uzuv eklemek...

-     Çocuk sakat kalmasın da...

-        Ailesine haber verildi mi acaba?

-        Nöbetçi kimdi?

-        Çocuklar mı itmiş?

-        Nasıl söylenir ki aileye böyle bir şey!

-        Annesi mahvolmuştur şimdi.

-     Ben annesinin yerinde olmak istemezdim.

-     Ben de haber veren ...

-        Olan çocuğa oldu.

-        Kopan parça bulunamamış.

-        Ya şimdi ne olacak?

        Öğretmen bindikleri taşıtta yol alırken olayın şaşkınlığını üzerinden atar ve bir hastaneye

gideceklerini anımsayarak, komutu verir şoföre:

-        En yakın hastaneye!

                     Çok şükür ki şaşkınlığı çabuk geçmiş olayı eline almış, mantıklı düşünüp, mantıklı hareket etmeye başlamıştır. Onlar yol alırken hastaneye doğru telefonu çalar hızlı hızlı …sanki arayanın değil de telefonun telaşı var gibi hızlıca çalmıştır. Aceleyle telefonu açar  öğretmen “ Hocam çocuğun yakasına bir bakar mısın kulağın parçası orada mı, biz çok aradık, sınıfta bulamadık da yakasında yoksa arabaya, yerlere bakın ”  demektedir telaşla yöneticisi karşı taraftan. Muavinlerden birisi: ” Çocuğun yakasında gördüm  kulağın parçasını…” demektedir ısrarla çünkü. Kulak omuzdan düşmüştür düşüncesiyle ,vakit kaybetmemek adına yerlerde uzunca müddet aranmıştır kulak parçası, sınıfta, koridorda, arabaya binilen yere kadar hatta, dört ayak üstünde; bulunamayınca da yerlerde, hala çocuğun yakasında olduğu savı düşmüştür akıllarına.

                      Eyvahlar olsun ki ne olacaktı şimdi?  Neyin kulağı, neyin araması, neyin bulunmamasıydı bu. Kulak mı, yakada mı?  Çocuğun yakası, boynu, üstü başı kanlar içindeydi de kulak mulak yoktu. Başından aşağı kaynar sular döküldü öğretmenin, çaresiz bakışları arkadaşının sorgulayan bakışlarıyla kavuştu, bir imdat arıyordu şimdi. Nasıl bir durumdu bu. Çocuğunun yarasına tampon yaparken hiç düşünmemişti ki kulak kopmuş mu, kopmamış mı.O kanamayı durdurma telaşına kapılmıştı ilk önce. Aklından binlerce deli soru geçmekteydi şimdi şimşek hızıyla ardı

 ardına;  ne yazık ki hiç birinin yanıtı yoktu kendinde . Çaresiz bakınırken çocuğun üzerine gözleriyle ustaca , feryat ederek ağlayan yavrucuğu korkutmaktan kaçınarak, hastaneye varmışlardı çok şükür. Korkularının yanı sıra güvenli ellere ulaştıkları için hafif bir rahatlık , umut sardı benliğini. Araba yanaşır yanaşmaz acilin kapısına , kucakladığı gibi yavrucağı daldı hışımla hastaneden içeri;

-        Doktooooooooooooooor, diyebildi olanca gücüyle bağırarak. Bağırmasıyla bir görevlinin

çocuğu  kucağından sedyeye alması bir oldu. Sessiz ve hızlıca seyirttiler sedyenin ardından.

Doktor koşarak geldi.

-        Kulağı kopmuş, dedi öğretmen. Doktor öğretmene şöyle bir bakıp özenle tamponu kaldırdı;

-        Kulak yerinde duruyor,  dedi gülümsemeyle ve işine koyuldu. 

       Kulak üst bölümden birazcık kesilmişti, üç dikişle kesilen yeri onardılar, herkes rahat 

bir nefes almış, sinirden ve şükürden önü alınamaz  karma karışık gülmeler başlamıştı...

                                                                                                                14.02.2017

                                                                                                        GÜNAY UZUNER