GİTMEK Mİ ZOR KALMAK MI?

     Bir şey mi işitmişti? Ne zamandır burada oturuyordu böyle, uzun uzadıya bir düşündü  … Sanki kendinde değildi. Takatsizdi. Başı boz bulanık bir şeydi ne ağrı vardı , ne de dingindi. Ses ses geliyordu. Ses derinden, kısık ve iniltilerle geliyordu.  Ağlıyordu evet evet. Ses  ağlama sesiydi O burada öyle oturmuş  elindeki çantanın sapını bileğine dolayıp durmuştu. Ne vakittir böyle, giyinmiş halde  buradaydı, bu kapı eşiğine yığılmış oturuyordu, düşündü…

   -Aman Allahım çocuk!

   Çantanın sapından kurtuldu önce, fırlattı bir kenara öfkeyle, sendeledi içeriye giderken. Elinin tersiyle burnunu sildi. Bebeğinin odasına yöneldi. Göz yaşları sel olmuştu, tutamıyordu.

   -Ya çoktandır ağlıyorsa bu çocuk? Eyvah! dedi kendi kendine.

   Acemice yürüyor , koşmaya çalışıyor, yolluk ayağından kayıyor, ne yapacağını bilmezcesine içeri yürüyor, yürürken de ne zamandan beri eşikte anlamsızca  oturduğunun muhasebesini yapıyor, suçluluk duygusu  benliğini sarmalıyordu. Sanki bu eve ilk defa gelmişti , bir türlü çocuğunun odasına varamıyordu.

   Olanları hatırladı birden, canı sıkıldı fena halde. Hezimet koyuyordu çok ama suçluluk daha ağır basıyordu.

   - Geldim yavrum! deyip  bir hışım aldı bebeğini beşikten; Hiç basmadığı kadar sıkıca bastı bağrına.

   - Özür dilerim bebeğim, çok özür dilerim, bak anne burda bi tanem! deyip deyip öpüp durdu bebeğini.

   Ne yapmıştı, nasıl yapmıştı da bebeğini  ağlamaya terk etmişti, ufak  bir derin nefes almasına içi giden kendisi değil miydi?

   Şimdi kendisi de ağlamaktaydı yavrusuyla katıla katıla. Hayli bir zaman ağlaşıp durdular analı kızlı. Yetmişti bu  gamlı düet kederleri, öfkeleri dağıtmaya.

   Çocuğu kucağında kalktı yerinden usulca burnunu çekiştirerek. Mamasını hazırladı, doldurdu biberonuna tüm ezikliği, pişmanlığıyla dayadı bebeciğin ağzına, en güzel ninnilerini seslendirdi bu gece özür cinsindendi büyük bölümü. Ana ninnisi mamadan da tatlı gelmişti  Ceren bebeğe, tatlı bir uykuya daldı yanağına bir gülümseme kondurarak. Ürkütmeden öptü öptü öptü annesi. Ne yapacağını , suçluluğunu nasıl hafifleteceğini bilemiyordu.

   Epeyce bir zamandır  titiz bir çalışmanın içindeydi bir grup arkadaşıyla. Toplumsal sorumluluk projesiydi yürüttükleri. Kendisi de yöneticisiydi  bu duyarlı projenin, o  planlamış, organize etmişti projeyi. Bu akşam  bu çalışmayı hayata geçirmenin ilk adımını atacaklardı. Dayanışma gecesine bir çok hatırı sayılır kişi, gönüllü kuruluşlar davetliydi, basın da. Açılış konuşmasını yapacaktı o. Bunları düşününce öfkeyle yumruğunu  savurdu duvara. Acısına aldırmadı canının. Hazmedemiyordu olanları bir türlü.  Ama Ceren, Ceren gelince aklına pişmanlık gelip çörekleniyordu gönül tahtına. Oysa yüreği, duyan, gören  fedakar bir yürekti. Gönlünde hep muhtaçlara destek, kimsesizlere yarenlik yatmaktaydı.

   Bu kadar aciz olabildiğine şaşırdı. Halbuki yüzlerce insanı yönetiyor, dağ gibi işleri bir çırpıda kolaylayıveriyor, her yere, herkese  yetiyordu.

    İki yıldır evliydi. Eşini dört yıldır tanıyordu. Tanımış olduğunu sanıyordu. Ne de güzel anlaşırlardı. Her yere birlikte giderlerdi; el ele, güle söyleye. Aynı idealler birleştirmişti onları. Aynı derneklerde çalışmıştılar birlikte, aşkla, şevkle herkeslerin yardımına koşmuşlardı birlikte. Bu özellikleri taşıdığı için çok da takdir ederdi sevdiği onu. Bunun için sevmişlerdi birbirlerini, insanları sevdikleri içindi tutkuları birbirlerine, aynı yolun yoldaşıydılar.

   Bu gece  için hiç tereddüt etmeden hazırlandı. O epeydir  yoğunlukla hazırlandığı, her iş dönüşü  olup biteni  bir yandan yemek hazırlayıp bir yandan heyecanla  eşine anlattığı bu çalışmanın gecesini bilen eşinin  gitmesine engel olabileceğini hiç düşünmemişti. Bir gecelik de olsa evladına bakabilecek birini bir dostu elbette ayarlayabilirdi.Bakıcıya bile söylemedi kalması için. Herkesten çok güvenliydi bu konuda.

    -Dernekte toplantım var, dedi eşi; kalamam.

   - Ünal biliyorsun bu gecenin önemini.

   - Eeeeeh ! Sen  gitmeden de yürür o işler.
  
   - Hep sen çıkıyorsun, senin önceliklerin var hep!  

   İnanamıyordu, şaka olmalıydı bu. Güven peki güvene ne olmuştu?

   - Ünal, ne olur, gitmem  gerekli!

   - Benim de gitmem gerekli!

   - Çocuk ne olacak?
  
  - Sen düşün..

   - Bir gececik, bu gece, ne olursun!

   - Olmaz dedim ya ,işim var, geç kaldım zaten, oyalayıp durdun. Evcilik oynamıyoruz biz!

   Bu atışma sürüp durmuş, kapıyı ilk açan o olmuştu.  Çekti kapıyı sinirinden, kendisi de korktu gürültüsüne. Birkaç saniye aradan sonra kapı gene çarpıldı  aynı gürültüyle. Bağırtı dışarı taşmıştı, “

   -Gidersin!

   - Gidemezsin!

   -Ben giderim!

   Gemileri yakmıştı, eğmeyecekti boynunu. Ardına bakmadan hızlı adımlarla yürümeye başladı. Yenilmeyecekti. Ünal  onun böyle bir durumda mahçup olmasına izin vermezdi.Şaka yapıyor olmasındı.. Tabi tabi şaka bu canım...

   - Yok yok ciddiydi bu adam, arkasına bile bakmıyor.

   - Offff  yaa, çocuk… Ben mi düşüneceğim hep, onun da çocuğu?

   - Kızım nerde kaldı onurun, ideallerin?


   - Nerde kaldı dayanışma tezleri? 


   - Nerde kaldı sevgi?
  
   - Kahretsin!

   -Yürü kızım, onca insan seni bekliyor. Suya mı yatacak emeklerin,  Ünal beyin kaprisi yüzünden, yürü.

   -Şaşırdın mı sen, çocuk ne olacak?

   - Bana ne biraz da babası düşünsün…


   - Babası düşünecek mi? Bu adam dünyayı kurtarmaya soyunmuş.. Hıhh ..


   - Offf eşine, çocuğuna hayrı olmayan.. Dünyayı kurtaracak, haa?


   - Salak, sen salaksın! Aklına şaşayım senin... 


   - Yavrum yalnız ne yapar? Dönmem gerek.

   -Neden hep böyle...
   -......

   Beynindeki, yüreğindeki git –gel ler ayaklarına da yansıdı, bir yürüdü, bir durdu.. bir yürüdü… Kapıya doğru geldi birkaç defa vaz geçip gitmeye yeltendi. Aklı almıyordu, düşüncelerine sığmıyordu  bu olanlar, hırsı , duyguları, öğrendikleri, kadınlığı, yenilmişliği, öfkesi, sorumluluğu, anneliği, çalışmaları, onu bekleyenler , Ünal, Ünal'a güveni ???? Bir dolu soru işaretleri çakıp dururken beyninde ayakları bir gitti bir geldi, yüreği ezildi, ezildi, küçüldü küçüldü de kocamaaan oldu.

   Çocukluğunda annesiyle radyo tiyatrolarından birinde dinlemişti bir gece, cazırtılı radyolarından; benzer bir hikayeydi  de analı kızlı çok ağlamıştılar bu hazin hikayeye.  Nasıl da aynı şeyi yaşıyordu yıllar sonra:

    Farklı nedenlerden evden çıkma savaşı veren karı- koca yenişememiş her ikisi de çıkıp gitmişti evden, ya da öyle bir şeydi. Eve geldiklerinde ağlamaktan nefesi durmuş bir bebecik buldular, cenklerinin zaferiyle.
    Orada zafer naraları kimin payına düşmüştü  bilinmez ama, çok ağlamıştı hikayedeki çocuğun akıbetine, çocuk yüreğinin dayanamadığı bu oyun hikayenin bebeğinin gerçeği şimdi kendisinindi.

   Ezilen yüreği, ufaldı ufaldı ufaldı da büyüyüverdi birden, sevgi doldu. O anneydi. Nasıl bırakıp da giderdi yavrusunu. Ayakları hızlı adımlarla geri döndü. Evine varmanın huzuru, eşinin oynadığı yaşam oyunu, bu oyunun hakikatliği, ele karşı herkesten çok hak savunucusu olduğu, evinde ettiği hak ihlallerini başkaları için hak diye  istemesi, kendi iç dünyalarında en can insanının özgürlüğüne ket vururken dış dünyada herkesin özgürlüğü için savaş vermesinin sahteliği ve bunların yapaylığını tüm çıplaklığıyla bu gece farkedişinin verdiği onulmaz acı, hemcinsleri için verdiği mücadelenin içine kendinin de düştüğü, isimsizleşen kadınlığı, gururu, anneliği, yenilgisi,  bebeği, ille de anneliği.. gidip  gelen gelip de anneliğine dayanan düşünceler içinde kapının ağzında durdu durdu , dizlerinin bağı çözülmüş, aklı tutulmuştu,yaşamınca ezber ettikleriyle, yaşadıklarını, ezberlerin yaşamla örtüşmediğini, söylemlerin yaşamda uygulanmadığını, herkeslerden çok yavrusunun kendisine muhtaçlığını düşüne düşüne oracığa  öylece çöküverdi…

                                                                               08.03.2012

                                                                           Günay UZUNER