KESK
Onlar en güzelini, en doğrusunu, cesaretle dört dörtlük yazdılar.
31 Mart 2012 Cumartesi
28 Mart 2012 Çarşamba
bir kıvılcım da sen yak
yanıp dururken
titreyen mum alevinin
tek yanmanın aczi içinde
etkisi ne ola ki
yanıbaşındaki o alevin
ısınmaktan sarhoş
hava zerreciklerini
itelemekten başka?
ya itelenen hava zerrelerinin
iteledikleri ve
onların dokunup da
ötelere savuşturduklarının
halka halka yayılıp
zincirlerinin son durağı
son dayanağı neresi ola ki?
karanlığa bir kıvılcım çakınca
nereler aydınlanır görüyor musun?
28.03.2012
Günay UZUNER
24 Mart 2012 Cumartesi
adsız
hissediyorum derinden
anlamlandıramıyorum bir türlü
ironisi sanırsam sunduğu yaşamın
neticeden sonra "ha buymuş!" diyebileceğim
avatarlar inmiş yeryüzüne insan kılıklı görüyorum
fısıldaşıp duruyorlar sessiz usulca; yarım yamalak duyuyorum
bişey bişeyler olacak biliyorum ahvalimin manasını sonunda
kendim çözmüşcesine ferahlayıp "hah işte bu o !" diyeceğim
12.02.1993
Günay UZUNER
22 Mart 2012 Perşembe
kan gölü
kırmızının içine kırmızıyı katınca
kıpkırmızı olur kırmızı
kırmızı kere kırmızı
kıpkırmızı
ortalık mahşer yeri
kaos içinde kavga döğüş
günortası güneşten koparılan
kızılca kıyamet
uykuya vurduk hepimiz
gün kararınca şaşırıp
geceye günün karanlığını katınca
toz buluta bürünüp
toz buluta bürünüp
olur kapkara ortalık
biz uyuruz koparılır
parça parça alevinden
biz uyuruz
güneş çalınmış olur
biz hep uyuruz
gün gelir
titrer durur
yazda ayazda kalır
üşür de uyanırız
bakmışız ki
günler
gece gece kokmakta
her yer
kara kapkara
yaşantımız
zindan kere zindan olur
26.12.1993
Günay UZUNER
15 Mart 2012 Perşembe
ÇOCUKLARA SORMALI
metal düğmesi ötüverince
turnikelerden geçerken cezaevinin
eteğini çıkarmışlar
infaz koruma memurları Defne kızın
bir dahaki görüşüne giderken babasının
“Dişlerimin teli öter mi anne,
onları da çıkartırlar mı ? “ diye sormuş.
Bosna bombardıman altında,
kör kurşunlar yağarken sağnak sağnak;
“Küçük çocukları küçük mermiyle
öldürürler de mi anne?”
deyivermiş küçük bir çocuk.
sekiz kurşun yiyen babasının yanında
ayağında terlikleri
onüçüncü orantılı kurşunu yiyen
Uğur çocuk
ne demiş,
ne söylemiş,
kim bilir?
15.03.2012
Günay UZUNER
12 Mart 2012 Pazartesi
Yakın
Yakın !
Tedbir alınmamış şantiyelerde
İşçileri yakın…
Çocukları katlederek
Anaların yüreğini yakın.
Yakın!
Kin ve nefretin üzerinde
Türküleri yakın
Karanlığın dehlizlerinde
Aydınlığı yakın.
Türküler söyleniyor
Dinleyin bak…
Zamanı yakın.
Zaman dağları aşmış
Özgürlüğü haykırmakta
Dağları yakın .
Zaten gidişat kötü
Hesler kurun, savaş açın
Hesler kurun, savaş açın
Kimseye kalmasın sakın
Dünyayı yakın .
Yakın
Yakın
Yakın yakabildiğinizce
Ama bu defa
Elinizi tez tutun .
Elinizi tez tutun .
Onikiden vurduğunda
Bu defa da hayat size
Bu defa da hayat size
Sakın ola unutmayın!
Madalyonun tersi döner
Diğer onikiyse gününü bekler
Gün yirmidört saattir
Dünyanın kanununa aykırı
Dünyanın kanununa aykırı
Hep böyle gece olmaz
Güneşin doğuşu yakın!
12.03.2012
Günay UZUNER
"yakın " mak için değil güzel günlerin "yakın" olduğunu söylemek için " yakın" arkadaşlarım FBM blogerlerinin "yakın" bir zamanda seçtiği konuyu yakmamak adına yazılmıştır
"yakın " mak için değil güzel günlerin "yakın" olduğunu söylemek için " yakın" arkadaşlarım FBM blogerlerinin "yakın" bir zamanda seçtiği konuyu yakmamak adına yazılmıştır
YASEMİNLER AÇARKEN
Tunus bir Akdeniz ülkesi. Yaseminler diyarı. Kış bitip de bahar geldi mi yaseminlerin kokusu sarar her yanı meltemlerin tatlı musikisiyle dans eder dururlar insanların ruhuna sükun doldurarak.
Doğanın eşsiz güzelliği insanların dikta rejiminde yaşamalarına engel değil. Sokaklar yaşamına yön verilmemiş işsiz gençlerle dolu. Yöneticilerle halkın yaşamı arasında uçurumlar bulunmakta. İnsanca yaşamak isteyen halk haklı isteklerini, sıkıntılarını anlatacak muhatap bulamamaktadır.
Üniversite mezunu bir genç Muhammed Buazizi el arabasıyla sokakta sebze ve meyve satmaktadır. Kendisine sataşıp, sebze meyvesinden alıp ücret ödemeyen ardından da ekmek teknesi arabasına el koyan güvenlik güçlerine karşı koyar ama bir sonuç elde edemez. Yaşadıklarını kentin valisine anlatmaya gider. Günlerce valinin kapısını aşındırsa da valiyle görüştürülmez.
Valiliğin önünde tepkisini dillendirmek için kendini ateşe verir Muhammed.. İnsanın en temel hakkı olan kendini ifade etme, özgür olma şiarıyla bedenini hiçe sayan bu gözü kara gencin ardından halk ayaklanmaları başlar. Fitil ateşlenmiştir. Diktatör Bin Ali ülkeyi terk eder. Fitil ateşlenmiş, halk bilinçlenmiştir artık. Bin Ali yanlıları yine başta olsa da özgürlüklerinin, onurlarının her şeyden daha değerli olduğunu bilmektedirler.
Tunus’taki bu halk devrimine, Yasemin Baharı denmektedir. Yasemin Çiçeği asaleti ile ün salmış, onuru için savaş veren halka sembol olmuştur. Yaseminler ana vatanı Himalayalar’ın zirvesi gibi dikta rejiminin kolluk güçlerine dimdik durarak keskin kokusunu Akdeniz Melteminin sert esişiyle sınır dışına aşırmışlardır.
Libya’da, , Cezayir’de, Yemen’de, Ürdün’de, Mısır’da, Suriye’de halk ayaklanmalarına neden olan; onlarca yıldır hükümranlığını sürdüren diktatörlerin tahtlarını sarsmış, bir kısmının yönetimleri değiştirmiş; özgürlük rüzgarı İran, Irak, Filistin gibi çevre ülkelerde de esintisini hissettirmektedir. Yasemin Baharı’nın rüzgarı Arap ülkelerini sarmaya başlayınca Arap Baharı halkların özgürlük müjdecisi olmuştur.Kuzey Afrika Ülkelerinden başlayan özgürlük rüzgarı Orta Doğu' da esmeye başlamıştır.
Ülkemiz de de hak ve özgürlüklerimizi İnsan hakları ve Hürriyetleri ölçüsünde yaşadığımızı söylemek mümkün değildir. Egelilerin deyimiyle ‘eşek imbatı’ bir esmeye görsün; bizim denizlerimizdeki beyinlerimizi uyuşturan iyot kokularını yaseminlerin kokusu bastıracaktır.
Bahar geldi bak! Yaseminler güneşe yöneldi açtıklarında imbatların özgürlüklerle savurduğu kokuları yurdumuzu da saracaktır...
12.03.2012
Günay UZUNER
FBM blogerleri arasında yapılan " Arap Baharı" konulu yarışma için yazılmıştır.
FBM blogerleri arasında yapılan " Arap Baharı" konulu yarışma için yazılmıştır.
11 Mart 2012 Pazar
POZANTI' DAN SİNCAN'A
“ Çocuklar Pozantı’dan Sincan’ a alındı!”
Durumu kurtaran müthiş bir haber.
Aileler nakil araçlarına el sallıyor sevk sırasında göremedikleri çocuklarına küçücük camlarından.. Hiçbir şey yapamamanın verdiği burukluk üzerlerine olanca ağırlığıyla çökmüş, el sallıyorlar sadece cezaevi aracına… Çocuklar çocuklar içerde .. halleri… halleri perişan… halleri kaygı yüklü… halleri titremekte bedenleri .. korku yüklü…
Çocukların zorunlu nakilleri görev erbabını rahatlatmaya yetmişti bile, bu cenahta rahatlık hat safhada. Yapılacak çok şeyin olduğu bilincini saf dışı bırakarak ne de lsa suçlular mantığıyla hareketi görev belleme maharetini gösterebilmişler.
Bu çocuklar yıllarca insanlık dışı muameleye maruz bırakıldıklarını yakınlarında ikamet eden ailelerine iletemedikleri halde Sincan’da yaşadıkları olumsuzlukları kime , nasıl ve ne vakit duyuracaklar ?
Aslında soru yersiz oldu. Devlet çocukları yanı başına , bağrına ,yakınen himayesine aldı, Pozantı taaaa Adana’da devletin kolları oralara nasıl uzanır(?) Artık Sincan’da pek bir sorun yaşanmaz , yaşanmaz da tek kişilik odalarda dertleriyle baş başa tecrit edilmiş olmzlar mı. Bu izole ediş çocukları sosyallikten uzak, içe dönük kişililikler oluşturarak yaşadıkları travmalara daha büyük travmalar oluşturarak psikolojik çöküşlere neden olmaz mı?
Birilerinin aklına hiç gelmez mi ki Pozantı’ daki yönetim ve çalışan kadroyu başka bir cezaevine içeriye almak bu sorunu kökten olmasa da bir biçimiyle çözeceği. Doğru tebdil-i mekanda ferahlık vardır, ortam değiştirmek, olumsuz atmosferi bertaraf çocuklara da iyi gelecektir de ruhsal yapılarını düzeltelim derken ailelerinden uzaklarda ne denli güvende hissedeceklerdir kendilerini…
Aileler bu yoksullukla, iş güç arasında ne sıklıkla görebilecekler yavrularını. Birilerine günübirlik kırkbeş dakika olan Sincan- Pozantı yolları, birilerine onüç-onbeş saat ayda yılda bir olur yollar uzar da uzar zaman uzar da uzar hasret yollarla uzar, çoğalır çoğalır burunların ucunda tüter…
Çocukları suça iten nedenleri düşünmek bile istemiyorum. Deştiğinde her birinin hikayesi ayrı hüzün vericidir eminim.. Yaşadıklarına gelince, suçlu da olsalar, mahkum da devletin korumasında olmaları tartışmasız olması gerekendir. Hele bir de devlet yetkililerince işkenceye, tacize, tecavüze maruz kalmaları her ne ise cezaları kat be kat ödenmiş fazlasıyla; acıyı, kederi, sönmüş umutlarını, çocuk yaşta yıpranıp, yaşlanmış bedenlerini, çektikleri çileleri üstüne kata kata kat be kat ödenmiş bile cezaları çoktan peşinen.
Yapılacak tek şey var kanısındayım; çocukları serbest bırakıp, ailelerine teslim etmek, onarılması mümkün değil ama hafifletir bir nebze de olsa acılarını; ve de sosyal ve psikolojik destek yardımıyla iyi bir terapiden geçirerek, eğitim olanağı sağlayıp; yaşama , insanlara olan inançlarını yeniden güçlendirmek… Böylece devlet de kendinden beklenilen güven ortamı sağlamanın denetim zafiyetini geç de olsa gidermiş, devlet olmanın gereğini yerine getirmiş olacaktır.. Gerçi adalet bakanı onlara cennet vadetmediklerini sylemişti ama...
Umarım ki hak ettikleri cezayı alırlar; suçlulara uygulanan cezai işlemlerin kamuya duyurulması da kaygılı yüreklere bir damla su serpecektir.. Pozantı’dan Sincan’a giden yollar daha meşakkatsiz ve kısa olacaktır.
Umuyoruz, bekliyoruz…
10.03.2012
Günay UZUNER
8 Mart 2012 Perşembe
GİTMEK Mİ ZOR KALMAK MI?
Bir şey mi işitmişti? Ne zamandır burada oturuyordu böyle, uzun uzadıya bir düşündü … Sanki kendinde değildi. Takatsizdi. Başı boz bulanık bir şeydi ne ağrı vardı , ne de dingindi. Ses ses geliyordu. Ses derinden, kısık ve iniltilerle geliyordu. Ağlıyordu evet evet. Ses ağlama sesiydi O burada öyle oturmuş elindeki çantanın sapını bileğine dolayıp durmuştu. Ne vakittir böyle, giyinmiş halde buradaydı, bu kapı eşiğine yığılmış oturuyordu, düşündü…
-Aman Allahım çocuk!
Çantanın sapından kurtuldu önce, fırlattı bir kenara öfkeyle, sendeledi içeriye giderken. Elinin tersiyle burnunu sildi. Bebeğinin odasına yöneldi. Göz yaşları sel olmuştu, tutamıyordu.
-Ya çoktandır ağlıyorsa bu çocuk? Eyvah! dedi kendi kendine.
Acemice yürüyor , koşmaya çalışıyor, yolluk ayağından kayıyor, ne yapacağını bilmezcesine içeri yürüyor, yürürken de ne zamandan beri eşikte anlamsızca oturduğunun muhasebesini yapıyor, suçluluk duygusu benliğini sarmalıyordu. Sanki bu eve ilk defa gelmişti , bir türlü çocuğunun odasına varamıyordu.
Olanları hatırladı birden, canı sıkıldı fena halde. Hezimet koyuyordu çok ama suçluluk daha ağır basıyordu.
- Geldim yavrum! deyip bir hışım aldı bebeğini beşikten; Hiç basmadığı kadar sıkıca bastı bağrına.
- Özür dilerim bebeğim, çok özür dilerim, bak anne burda bi tanem! deyip deyip öpüp durdu bebeğini.
Ne yapmıştı, nasıl yapmıştı da bebeğini ağlamaya terk etmişti, ufak bir derin nefes almasına içi giden kendisi değil miydi?
Şimdi kendisi de ağlamaktaydı yavrusuyla katıla katıla. Hayli bir zaman ağlaşıp durdular analı kızlı. Yetmişti bu gamlı düet kederleri, öfkeleri dağıtmaya.
Çocuğu kucağında kalktı yerinden usulca burnunu çekiştirerek. Mamasını hazırladı, doldurdu biberonuna tüm ezikliği, pişmanlığıyla dayadı bebeciğin ağzına, en güzel ninnilerini seslendirdi bu gece özür cinsindendi büyük bölümü. Ana ninnisi mamadan da tatlı gelmişti Ceren bebeğe, tatlı bir uykuya daldı yanağına bir gülümseme kondurarak. Ürkütmeden öptü öptü öptü annesi. Ne yapacağını , suçluluğunu nasıl hafifleteceğini bilemiyordu.
Epeyce bir zamandır titiz bir çalışmanın içindeydi bir grup arkadaşıyla. Toplumsal sorumluluk projesiydi yürüttükleri. Kendisi de yöneticisiydi bu duyarlı projenin, o planlamış, organize etmişti projeyi. Bu akşam bu çalışmayı hayata geçirmenin ilk adımını atacaklardı. Dayanışma gecesine bir çok hatırı sayılır kişi, gönüllü kuruluşlar davetliydi, basın da. Açılış konuşmasını yapacaktı o. Bunları düşününce öfkeyle yumruğunu savurdu duvara. Acısına aldırmadı canının. Hazmedemiyordu olanları bir türlü. Ama Ceren, Ceren gelince aklına pişmanlık gelip çörekleniyordu gönül tahtına. Oysa yüreği, duyan, gören fedakar bir yürekti. Gönlünde hep muhtaçlara destek, kimsesizlere yarenlik yatmaktaydı.
Bu kadar aciz olabildiğine şaşırdı. Halbuki yüzlerce insanı yönetiyor, dağ gibi işleri bir çırpıda kolaylayıveriyor, her yere, herkese yetiyordu.
İki yıldır evliydi. Eşini dört yıldır tanıyordu. Tanımış olduğunu sanıyordu. Ne de güzel anlaşırlardı. Her yere birlikte giderlerdi; el ele, güle söyleye. Aynı idealler birleştirmişti onları. Aynı derneklerde çalışmıştılar birlikte, aşkla, şevkle herkeslerin yardımına koşmuşlardı birlikte. Bu özellikleri taşıdığı için çok da takdir ederdi sevdiği onu. Bunun için sevmişlerdi birbirlerini, insanları sevdikleri içindi tutkuları birbirlerine, aynı yolun yoldaşıydılar.
Bu gece için hiç tereddüt etmeden hazırlandı. O epeydir yoğunlukla hazırlandığı, her iş dönüşü olup biteni bir yandan yemek hazırlayıp bir yandan heyecanla eşine anlattığı bu çalışmanın gecesini bilen eşinin gitmesine engel olabileceğini hiç düşünmemişti. Bir gecelik de olsa evladına bakabilecek birini bir dostu elbette ayarlayabilirdi.Bakıcıya bile söylemedi kalması için. Herkesten çok güvenliydi bu konuda.
-Dernekte toplantım var, dedi eşi; kalamam.
- Ünal biliyorsun bu gecenin önemini.
- Eeeeeh ! Sen gitmeden de yürür o işler.
- Hep sen çıkıyorsun, senin önceliklerin var hep!
İnanamıyordu, şaka olmalıydı bu. Güven peki güvene ne olmuştu?
- Hep sen çıkıyorsun, senin önceliklerin var hep!
İnanamıyordu, şaka olmalıydı bu. Güven peki güvene ne olmuştu?
- Ünal, ne olur, gitmem gerekli!
- Benim de gitmem gerekli!
- Çocuk ne olacak?
- Sen düşün..
- Sen düşün..
- Bir gececik, bu gece, ne olursun!
- Olmaz dedim ya ,işim var, geç kaldım zaten, oyalayıp durdun. Evcilik oynamıyoruz biz!
Bu atışma sürüp durmuş, kapıyı ilk açan o olmuştu. Çekti kapıyı sinirinden, kendisi de korktu gürültüsüne. Birkaç saniye aradan sonra kapı gene çarpıldı aynı gürültüyle. Bağırtı dışarı taşmıştı, “
-Gidersin!
- Gidemezsin!
-Ben giderim!
Gemileri yakmıştı, eğmeyecekti boynunu. Ardına bakmadan hızlı adımlarla yürümeye başladı. Yenilmeyecekti. Ünal onun böyle bir durumda mahçup olmasına izin vermezdi.Şaka yapıyor olmasındı.. Tabi tabi şaka bu canım...
- Yok yok ciddiydi bu adam, arkasına bile bakmıyor.
- Offff yaa, çocuk… Ben mi düşüneceğim hep, onun da çocuğu?
- Kızım nerde kaldı onurun, ideallerin?
- Nerde kaldı dayanışma tezleri?
- Nerde kaldı sevgi?
- Kahretsin!
- Nerde kaldı dayanışma tezleri?
- Nerde kaldı sevgi?
- Kahretsin!
-Yürü kızım, onca insan seni bekliyor. Suya mı yatacak emeklerin, Ünal beyin kaprisi yüzünden, yürü.
-Şaşırdın mı sen, çocuk ne olacak?
- Bana ne biraz da babası düşünsün…
- Babası düşünecek mi? Bu adam dünyayı kurtarmaya soyunmuş.. Hıhh ..
- Offf eşine, çocuğuna hayrı olmayan.. Dünyayı kurtaracak, haa?
- Salak, sen salaksın! Aklına şaşayım senin...
- Yavrum yalnız ne yapar? Dönmem gerek.
-Neden hep böyle...
-......
- Babası düşünecek mi? Bu adam dünyayı kurtarmaya soyunmuş.. Hıhh ..
- Offf eşine, çocuğuna hayrı olmayan.. Dünyayı kurtaracak, haa?
- Salak, sen salaksın! Aklına şaşayım senin...
- Yavrum yalnız ne yapar? Dönmem gerek.
-Neden hep böyle...
-......
Beynindeki, yüreğindeki git –gel ler ayaklarına da yansıdı, bir yürüdü, bir durdu.. bir yürüdü… Kapıya doğru geldi birkaç defa vaz geçip gitmeye yeltendi. Aklı almıyordu, düşüncelerine sığmıyordu bu olanlar, hırsı , duyguları, öğrendikleri, kadınlığı, yenilmişliği, öfkesi, sorumluluğu, anneliği, çalışmaları, onu bekleyenler , Ünal, Ünal'a güveni ???? Bir dolu soru işaretleri çakıp dururken beyninde ayakları bir gitti bir geldi, yüreği ezildi, ezildi, küçüldü küçüldü de kocamaaan oldu.
Çocukluğunda annesiyle radyo tiyatrolarından birinde dinlemişti bir gece, cazırtılı radyolarından; benzer bir hikayeydi de analı kızlı çok ağlamıştılar bu hazin hikayeye. Nasıl da aynı şeyi yaşıyordu yıllar sonra:
Farklı nedenlerden evden çıkma savaşı veren karı- koca yenişememiş her ikisi de çıkıp gitmişti evden, ya da öyle bir şeydi. Eve geldiklerinde ağlamaktan nefesi durmuş bir bebecik buldular, cenklerinin zaferiyle.
Orada zafer naraları kimin payına düşmüştü bilinmez ama, çok ağlamıştı hikayedeki çocuğun akıbetine, çocuk yüreğinin dayanamadığı bu oyun hikayenin bebeğinin gerçeği şimdi kendisinindi.
Farklı nedenlerden evden çıkma savaşı veren karı- koca yenişememiş her ikisi de çıkıp gitmişti evden, ya da öyle bir şeydi. Eve geldiklerinde ağlamaktan nefesi durmuş bir bebecik buldular, cenklerinin zaferiyle.
Orada zafer naraları kimin payına düşmüştü bilinmez ama, çok ağlamıştı hikayedeki çocuğun akıbetine, çocuk yüreğinin dayanamadığı bu oyun hikayenin bebeğinin gerçeği şimdi kendisinindi.
08.03.2012
Günay UZUNER
7 Mart 2012 Çarşamba
5 Mart 2012 Pazartesi
TÜRKÜLER SUSMAYACAK
Yeryüzünü alev sardı
Gökyüzüne yıldız yağdı
Yıldızlar parlak şimdi.
Çaldı Sivas elinde sazlar
Aktı Dünya’ya türküler
Karanlık etrafı sardı
Yeryüzünü ateş aldı
Ateş türküleri yaktı
"Sivas ellerinde sazım çalınır" oyy
"Türküler yanmaz
Türküler yanmaz"
Dünyayı alev sarar
Türküler yankılanır
Yıldızlar göğe ağar
Türküler yankılanır
Ağarır karanlık oyy
Gecemde gökyüzü parlak
Sazlarım sonsuzaca çalacak
Yıldızlar karanlığı boğacak
Gökyüzünden türküler yağacak oyy
Gökyüzünden türküler yağacak…
Kaç kış, kaç bahar,
Kaç yaz, kaç güz
Gelip geçecek belki?
Zaman duracak belki,
Belki de aşınacak zaman
Türküler susmayacak oyy
Türküler susmayacak
02.07.2006
Günay UZUNER
FBM blogerleri arasında yapılan "kaç" konulu yarışma için düzenlenmiştir.
FBM blogerleri arasında yapılan "kaç" konulu yarışma için düzenlenmiştir.
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)
yalandan ölen
hayal değil de
düşlerden ırak
olsaydı da dişlerinizi geçirseydiniz birbirinize
omuz verseydiniz diş bileyenlere
bir küs bir barışık yaşasaydınız gönlünüzce...
ömrümüzü şen edecek boy boy kardeşlerimizle
not:fil ayaklı fare bloğunda sasely tarafından yayınlanan "mutuluk pratikleri" başlıklı yazıya göndermedir