Değerli Dostlar;

“ Bizden gitti” diyemesem de bugün on beş gün oldu ayrıldığı Sevgili Cengiz’in aramızdan. Sizler son anına dek yanındaydınız O’nun, yanımızdaydınız. Defalarca yazmak istedim sizlere küçük de olsa bir teşekkür yazısı, ne elim ne de dilim varmadı varamadı yazmaya. Ardından öylesine güzel, öylesine içten, öylesine dostane sözler yazdınız, paylaşımlar yaptınız ki, yazdıklarım benim ulaşamayacaktı görkemine yazdıklarınızın. Şu dağlayıcı süreçte pek çoğunuz bizimle bedenen de olamasanız da uzaklarda bir yerlerde

gönlünüzle bizle olduğunuzu, O'nu sevgi, saygı ve muhabbetle andığınızı biliyoruz.

Bizimle birlikte sizin de CENGİZ’İNİZ di. Uzun vade planlarının içinde sizler de dahildiniz, Günlük planı yoktu hiç; her an değişirdi yapacakları, ya akşamdan bir telefon görüşmesiyle şekil alırdı gün, ya da sabahtan bir dost telefonuyla uyanır daha ben çay suyu koyana dek o yol alırdı yolunun, dostunun sorununu çözmeye doğru. Hiç “ HAYIR” ı yoktu sevdiklerine; bir iş içinde kırk işi çözümlemeye çalışır, çoğunu da hallederdi; çözüm yollarına da yine bir telefon uzağındaki siz dostlarının destekleriyle ulaşırdı. Mücadelesinde yoldaşlarıyla birlikte yol almaktan mutluluk duyardı, zira son yolculuğunda da sizler uğurladınız O’nu ben sadece sizlere olan güvenle ardından bakıp öylece kalakaldım.

Bir canlı olarak ölüm gerçeğini kabullensem bile hiç yakışmadı Cengiz’e ölüm, hele hele böylesi erkence ve pisi pisine olanı. Bu yaz bir arı sevdası sardı onu. Yıllarca boş duran kovanları temizledi, donattı içlerini.. Gidişinden yirmi gün önce bal arılarının hışmına uğradı, “Aşımı oldum ben” diye seviniyordu, bir şeyler olmadı ellerinin şişmesinden başka. Hiç olacak gibi değil bir yabani arı, sabah uykuda, evin içinde … dağladı yüreğimizi, vurdu O’nu boynundan bükük bıraktı boynumuzu. Burada olsaydı şimdi nüktedanlığı devreye girer bu olayı fıkralaştırır, gülünecek, ders alınacak biçimde sunardı bize, arıların larvalarıyla döllediği incirlerin fotosundan sonra bu gönderiyi de kesin paylaşırdı.

Hep her zamanki gibi çıktığı kapıdan geri gelecek hissinde olsam da aklım çabuk hatırlatıyor o amansız gerçeği. O güzel bir tarih yazdı kendince. Tesellisi varsa bu işin, halk ağzıyla diyeyim; “acı çekmeden, kimseye muhtaç olmadan, yataklara düşmeden” gitti. O kendi için hiç yaşamadı ancak yaşamındaki uğraşıların her biri onun tercihi idi ve mücadele etmekten yılmadı, yorulmadı, mutluluk duydu. Bizlere de onurlu yaşamının gururu ve yokluğunun acısı düştü.

Teşekkür etmeyeceğim size, niyetim oydu oysa, sohbetlerinizde, dost meclislerinde, toplantılarda, eylemlerde hep sizinle olacak biliyorum. Uğruna mücadele ettiği değerlere bir gün mutlaka ulaşacağız.

O, yaşarken, son yolculuğunda ve sonrasında dostluğun, kardeşliğin, yoldaşlığın en güzel örneğini verdiniz … Bizler için çok değerlisiniz. ..İyi ki varsınız, iyi ki… Her biriniz kendinize çok çok iyi bakın (07.08.2022).

Günay UZUNER