EBEMKUŞAĞI

Yağmurdan sonra gökkuşağı çıkar ya hani

Kara bulutları o kovalar sanırdık küçükken.

Gökyüzü tertemiz mavi olurdu pırıtılı.

Ebemkuşağı derdik biz ona.

Rengarenkti, pek incelemezdik

Hangi renkle başlayıp bittiğini;

O görev öğretmenindi nasılsa.

Biz altından geçmeye çalışırdık sadece,

Ne dilersen o olurmuş.

Geçen dileğine kavuşunca; o yok olurmuş

Evcilik oyunlarımda ‘bir bebeğim olsun’ isterdim hep

Buğday tenli, eli ayağı  sahici.

Diktiğim elbiseleri giydirebileceğim.

O efsunlu  renklerin  altından ben de geçmeliydim

Güzel bir bebek için dilek dilemeliydim.

Bizim bebeklerimiz o vakitler

Ya bez bebekti annemizin yaptığı,

Ya pazardan alınmış  plastikten

Şemsiyeli eli, bedenine yapışık

Tombul bacakları da birbirine.

Arap kızlarıydı kapkaracık.

Yek vücut olduklarından

Kundakla sarmalıyorduk ancak.

Yaz yağmurlarında kaçışmazdık

Ebemkuşağı çıkacaktı birazdan

Kururduk nasıl olsa kendi rüzgarımızda koşuşurken

Dileklerimiz hazır, tutuşturmuştuk elimize

Sıska bacaklarla ne kadar hızlı koşarsak

O kadar çabuk geçebilirdik

Altından gök kuşağının.

Sokağın diğer ucuna vardığımızda

Semaya çevirince başımızı

Gökkuşağı kaybolmuş olurdu

Elimizdeki dilekler de uçup gitmiş

Koşmaktan göremezdik geçtiğimizi

O dev köprünün altından

Dileği olanlar olunca anlardık hep

Hedefine ulaştığını.

Benim hiç  oyuncak bebeğim olmadı

Kızgındım kendime, ebemkuşağına da kırgın.

Nice sonraları büyümüştüm de barıştım.

Renkli kuşağın sihirleri tutmuştu

Sahicileriyle arkadaş oldum bebelerin

Gökkuşağının renklerindendi her biri

Yüzlercesini donatıp, kuşattım sarısından moruna

Aklımın erdiği, gücümün yettiğince.

Meğerse ben ebemkuşağının altından

Çoooook kereler geçmiştim

13.01.2007

Günay UZUNER